ΑΥΤΟΧΕΙΡΕΣ

(στη Β.Μ., απούσα...)

στο δρόμο της λογικής, αποκλίνεις γοργά,

ελπίδες στο χαρτί, λόγια ξένα κι επιπόλαια,

γυρίζεις με μάτια ορθά να κοιτάξεις ψυχρά

αυτούς που στον χρόνο προτείνουν συμβόλαια,

πικρός ο καρπός σύντομης συγκομιδής

στο απέραντο ψάχνεις αχτίδες χιονιού,

άλλα πρόσμενες, άλλα ζεις κι άλλα θα δεις

στο μυστήριο που επέλεξες, νυφικό τ’ ουρανού,

θολό το σύμπαν, σύντομο βεληνεκές

μιας ζωής που κάρπισε μιας σφαίρας την πληγή,

προτίμησες τη χρυσαλλίδα, το μόνιμο χτές,

γοργά κι άπληστα απαρνήθηκες τη ζωή

δεν είναι η επιλογή, είναι η δύναμη,

είναι η ψυχή που σιγοτραγούδησε στο θάνατο,

είναι το άδειο σαρκίο, κλωτσιά στην ανέμη,

αυτόχειρα, το μέτωπο που άνοιξες σε κάνει αθάνατο,

συνοδοιπόρος στρατιών  μοναχικών φρουρών

που μας προσέχουν σε μια ζωή μίζερη,

θλιβερή, ταπεινή, ανούσια, αδιέξοδη,

είσαι ο φάρος της αιώνιας νιότης

σε κάθε προσκέφαλο φωνάζεις, μ’ αγωνία, «είδα,

μικρέ άνθρωπε, πλάσμα της σκόνης, μη γυρίσεις σελίδα»!!