Fadi Abuh Saleh

Fadi Abuh Saleh

'κει πάνω στ' αμαξίδιο με μια σκισμένη χλαίνη,

μ' ιδρώτα να φεγγοβολά οργή το μέτωπό σου,

αρματηλάτης τρομερός π' όρθιος δεν πεθαίνει

μα μήτε και γονατιστός ζητά τον οβολό σου,

στ' ανάχωμα ξεσκέπαστος, δίχως φωτιά και όπλα,

αντικρυστά λοξοκοιτά τον δήμιο με τη στολή,

τον εκπεσόντα άγγελο που του τα πήρε όλα

με ματωμένη τη χορδή και πέτρα για βολή,

στου πόνου τ' άγια χώματα, στης σταυρωσης τον τόπο,

χιλιάδες είναι οι σταυροί, χιλιάδες κι οι νεκροί,

ο Γολγοθάς μας πρόδωσε, δεν κράτησε τον όρκο,

χιλιάδες είναι οι σταυροί, ένας θ' αναστηθεί,

ένας να γίνει Βασιλιάς, να γονατίσουν όλοι,

ένας κρατάει τη Γραφή μαζί με τη χλιδή,

ένας με το μαστίγιο, θα κλάψει η φύση όλη

γιατί το αίμα αχόρταγο κυλά, δεν κλείνει η πληγή,

σύντροφε, φίλε, αδερφέ, της ίδιας μάνας γέννα,

ξανά σου μπήξαν στο κορμί σίδερα μυτερά,

μα δεν πονάς, δεν ξαστοχάς, δεν σκύβεις πονεμένα

ολόρθος στέκεσαι ξανά κι η γη μας σιωπά

γιατί μας έδειξες ξανά, παλιά, λησμονημένα

πώς η γενιά ημίθεων τ' άδικο πολεμά...

ΑΥΤΟΧΕΙΡΕΣ

(στη Β.Μ., απούσα...)

στο δρόμο της λογικής, αποκλίνεις γοργά,

ελπίδες στο χαρτί, λόγια ξένα κι επιπόλαια,

γυρίζεις με μάτια ορθά να κοιτάξεις ψυχρά

αυτούς που στον χρόνο προτείνουν συμβόλαια,

πικρός ο καρπός σύντομης συγκομιδής

στο απέραντο ψάχνεις αχτίδες χιονιού,

άλλα πρόσμενες, άλλα ζεις κι άλλα θα δεις

στο μυστήριο που επέλεξες, νυφικό τ’ ουρανού,

θολό το σύμπαν, σύντομο βεληνεκές

μιας ζωής που κάρπισε μιας σφαίρας την πληγή,

προτίμησες τη χρυσαλλίδα, το μόνιμο χτές,

γοργά κι άπληστα απαρνήθηκες τη ζωή

δεν είναι η επιλογή, είναι η δύναμη,

είναι η ψυχή που σιγοτραγούδησε στο θάνατο,

είναι το άδειο σαρκίο, κλωτσιά στην ανέμη,

αυτόχειρα, το μέτωπο που άνοιξες σε κάνει αθάνατο,

συνοδοιπόρος στρατιών  μοναχικών φρουρών

που μας προσέχουν σε μια ζωή μίζερη,

θλιβερή, ταπεινή, ανούσια, αδιέξοδη,

είσαι ο φάρος της αιώνιας νιότης

σε κάθε προσκέφαλο φωνάζεις, μ’ αγωνία, «είδα,

μικρέ άνθρωπε, πλάσμα της σκόνης, μη γυρίσεις σελίδα»!!