ΟΡΦΕΑΣ

Μισώ στο φεγγάρι

τη μαύρη ουρά του,

τ’  αστέρια που κρέμονται

χυτά στα πλευρά του,

μισώ το φεγγάρι

γιατί θα μου λείψει

στη γη σαν ξανάρθω

για να ‘βρω τη θλίψη!

Μισώ το σκοτάδι

γιατί στ’  όνειρό του

προβάλλει το χάδι

που βλέπει ομπρός του,

μισώ της νυχτιάς

την αθώα σαγήνη

γιατί ο νοτιάς

τη μουσκεύει κι εκείνη,

τ’  αθόρυβο βήμα

της νύχτας που θροΐζει,

τα άνθη, τη ρίμα

παντού τα σκορπίζει.

Ζηλεύω τ’  αθώο

λουλούδι της νύχτας

γιατί ευωδιάζει

σαν τέλειος αρτίστας,

ζηλεύω τ’ αστέρια

που φέγγουν μονάχα

χωρίς να τα σκιάζουν

τ’  απείρου τα βράγχια!

Ζωή μετρημένη

σαν τάφος κλειστή,

ζωή βυθισμένη

σ’ ανόσια κλαγγή,

ζωή που ζηλεύει

τον άπειρο χρόνο,

τον θόλο του σύμπαντος,

του χάους τον θρόνο!

Σκοτάδι τριγύρω

ενός μακελάρη

τα ξίφη ουρλιάζουν,

ποιον τάχα θα πάρει;

Το έρεβος τούτο,

το πιάτο του τρόμου

τροφή για τον Πλούτωνα

σ’ αγύριστο δρόμο!

Μισώ τη Σελήνη,

μισώ το φεγγάρι,

μισώ τη γαλήνη

στης γης το χορτάρι

που μισεί και κραυγάζει

πως ήρθε η ώρα

που τη γη θα τραντάξει

του Χάρου η μπόρα,

Μισώ το σκοτάδι

της νύχτας το φως

γιατί σαν θαμπώνει

δεν βλέπω εμπρός,

μισώ της ψυχής μου

την αιώνια καταδίκη

ποτέ να μη σώσω

τη  γλυκειά Ευρυδίκη!