Απόσταση

Στη ζωή διανύεις αποστάσεις,

στη ζωή ονειρεύεσαι την Ιθάκη, το πέρας

του ταξιδιού που ποτέ δεν θα τελειώσει!

Αποστάσεις, αποστάσεις και χωρίς μια στάση,

χωρίς ένα καφέ κι ένα τσιγάρο,

ανάμνηση για την αφετηρία, αυτή που λησμόνησες

αυτή απ’ όπου έφυγες, ορίζοντας καινούργιους ορίζοντες!

Η απόσταση του Θεού από τον άνθρωπο

μερικά εκατοστά, κι όμως ατέλειωτη πορεία,

πρέπει συνέχεια να περπατάς,

να σκύβεις και να μυρίζεις το χώμα,

το άρωμα της φύσης!

Κι εκεί οι άγγελοι σου βάζουν καινούργια σύνορα,

σου δείχνουν, άσπιλοι, άμεμπτοι, αγνοί,

ένα προορισμό που αγνοείς, ένα μυστήριο

στο πέρας του ταξιδιού.

Αποστάσεις, αποστάσεις, συνέχεια περπατάς

και συνέχεια αισθάνεσαι μόνος.

Σκορπάς το Είναι σου στον δρόμο,

στην πυρωμένη άσφαλτο, στον χωματόδρομο,

στα μοναχικά μονοπάτια,

εκεί που τα φύλλα σου ψιθυρίζουν, σου μιλάνε,

σου λένε για τις αποστάσεις, για τον δρόμο,

για τη φρίκη του απλησίαστου,

του μοναχικού, του ονειροπόλου, του ξεχωριστού,

τα φύλλα ψελλίζουν την Ύπαρξή σου, την αγωνία σου,

το δράμα να προχωράς μόνος, να ψάχνεις τον σταθμό

για τη ζωή σου, αυτή που έζησες διανύοντας αποστάσεις,

καλύπτοντας ατέλειωτες διαδρομές, ανεκπλήρωτα όνειρα!

Κι εκεί κάπου, σε κάποια στροφή του δρόμου αναζητάς

τον άγνωστο που βρίσκεται χρόνια μέσα σου,

τον γνωστό που ξέρεις χρόνια αλλά δεν γνώρισες ποτέ,

γιατί ήταν οι αποστάσεις,

οι δρόμοι.

η ζωή που έζησες,

το φως που δεν είδες,

κι όμως ήταν πάντα δίπλα σου, πάντα μαζί

αλλά εσύ είχες αποστάσεις να διανύσεις,

σκοπούς να πετύχεις,

όνειρα να πραγματοποιήσεις,

κι όμως ήταν δίπλα σου

και θα είναι για πάντα, εκεί δίπλα σου,

πέντε πόντους από το άγγιγμα του Θεού

στο ανθρώπινο χέρι…..