Ο Φόβος τρώει τα σωθικά

[εμπνευσμένο από τον Ρ. Μ. Φασμπίντερ]

Φοβάσαι τη στροφή του δρόμου,

το άγνωστο είναι πέντε βήματα μακριά

και αισθάνεσαι την ύπαρξή του.

Είναι κολασμένο, αχόρταγο, ασταμάτητο,

είναι ο θεριστής των ψυχών!

Διστάζεις, οπισθοχωρείς, πάντα σε τρόμαζε το άγνωστο,

φοβάσαι να φωνάξεις, φοβάσαι να υπάρξεις,

φοβάσαι να είσαι, απλά, ο εαυτός σου.

Μέσα σου ματώνεις, σταγόνα - σταγόνα

ο πανικός γίνεται χείμαρρος,

η βροχή θεριεύει τον πανικό, ζωντανεύει το θηρίο.

Δεν υπάρχει ανάχωμα...φοβάσαι...

κι αυτός ο φόβος σου τρώει τα σωθικά,

σου πλημμυρίζει το μυαλό, σου κόβει τα γόνατα.

Ματώνεις παντού, ο σταυρός σου κουβαλάει χιλιάδες καρφιά,

πνίγεσαι στη λάσπη, το πηχτό χώμα σου φράζει το στόμα,

γεμίζει τα πνεμόνια σου, ξερνάς χολή.

Λησμόνησες το δρόμο, χάθηκες στη δύση του ίσκιου σου,

απαρνήθηκες τ' αρώματα της φύσης, τη λατρεία του ήλιου.

Ο φόβος τρώει τα σωθικά σου, μαράθηκες πριν καν ανθίσεις,

ο ρόγχος του πλάσματος της νύχτας σκορπά το μοιρολόι

μιας ζωής χαμένης.

Φοβάσαι τη στροφή του δρόμου,

τα πόδια πλήγιασαν από τα δεσμά τους,

μέσα σου καλπάζει ο μαύρος θάνατος ανεμίζοντας τα λάβαρά του,

είσαι το τρόπαιο που πάντα θα αναζητά.

Γονάτισες, ο φόβος σε τσάκισε, σου ξερίζωσε τα σπλάχνα,

γίνεσαι έρμαιο στην καταιγίδα που θα έρθει.

Εμείς σε περιμένουμε, στήνουμε τις παγίδες στον όλεθρο,

οδοφράγματα στον φόβο, κυματοθραύστες στη λύσσα του θηρίου.

Φοβάσαι τη στροφή του δρόμου

κι ο φόβος σου τρώει τα σωθικά....

όμως, σε πέντε βήματα είμαστε εμείς, είσαι εσύ!