Ποιήματα θα γράφω…

[στον Δημήτρη για τη δύναμή του και το θάρρος του...]

Όσο βαριές ειν’ οι καρδιές και στάζουνε φαρμάκι,

όσο  πονάν τα σωθικά, τα τρώει το σαράκι

στ’ άψυχα στενοσόκακα, στης θλίψης μας το άστρο,

τόσο θα γράφω ποίηση τη μοίρα μας ν’ αλλάξω.

Όσο τα νυχτολούλουδα μαραίνονται στη γλάστρα,

όσο του κόσμου η βουή γύρω υψώνει κάστρα,

όσο τ’ αστέρια στέκονται και μας θωρούν γελώντας

τόσο στιχάκια θα περνούν στα σύννεφα πετώντας.

Όσο η ανθρώπινη ζωή θα ψάχνει μετερίζι

για ν’ αμυνθεί στο άγνωστο που η μοίρα το ορίζει,

όσο ο πόνος στις ψυχές θα ορθώνεται με πάθος,

τόσο θα γράφω στο χαρτί της ζήσης μας το λάθος.

Όσο τ’ ανθρώπου η ψυχή θα λούζεται στο χιόνι,

όσο την κάνουν οι καημοί να σβήνει, να ματώνει,

όσο η άβυσσος θαρρεί πως τρέφει την ψυχή μας

τόσο στο άσπρο του χαρτιού θα γράφω τη ζωή μας.

Όσο θα μας πληγώνουνε οι θύμισες κι η νιότη,

όσο εικόνες πλάθουμε που μας γεμίζουν σκότη,

όσο στη γη που είμαστε δεν βρίσκουμε πατρίδα

τόσο η πένα θα γυρνά την κάθε μου σελίδα.

Όσο θα βλέπω στις ματιές των άνθρωπων τα πάθη,

όσο αργεί η ανάσταση που σβήνει όλα τα λάθη,

όσο κουρνιάζουν οι λαοί φοβούμενοι το σκότος

τόσο θα γράφω ποίηση και θα βαδίζω πρώτος

στις άγριες τις συμπλοκές, στις μάχες της ημέρας,

θα γίνομαι, στους στίχους μου, ο κυνηγός στο τέρας

που φώλιασε και τρέφεται στον κήπο της ψυχής μας

μα δε λογάει να σταθεί αντίκρυ στην ορμή μας.

Στίχους, λογάκια έρημα, μαύρες μικρές αράδες,

θα φτιάχνω για να γίνονται, συνέχεια, λαμπάδες,

να φέγγουν που της ποίησης θα ρίξουμε τα βέλη,

να σπάσουμε τα σίδερα που μας κρατούν τα μέλη,

να δείξουμε ολόγυρα στον κόσμο των κυκλώπων

πως η ελπίδα βρίσκεται στις ρίμες και στα δίστιχα,

στην πάλη, την καθημερνή, όλων των συνανθρώπων.