Χτύποι.

Βαριά ακούγεται η φωνή της πέτρας που ραγίζει

στης σιδεριάς την άκαρδη, θανάσιμη ορμή,

βαρύς ο ήχος της βροντής που κρύβει τη φυγή

όταν ο κτύπος της βροχής τον φόβο ροκανίζει.

Μακριά ακούγεται συχνά, το χτύπημα της μέρας

στου σκοταδιού το άρρητο τείχος που ‘χει στηθεί,

εμπόδιο κι ανάχωμα στου στίχου την τροπή

για να ‘μποδίσει τις ριπές που ρίχνει ο αγέρας.

Χτύποι αυλακώνουν τη σιωπή της φύσης που δακρύζει

στου καντηλιού τη φλόγα που πάει να λυτρωθεί,

γιατί, μερόνυχτα πολλά, στου ονείρου την αυλή,

τον  Άνθρωπο περίμενε και το αίμα της στραγγίζει.

Ήχοι μουγκοί και συνεχείς, χτυπήματα γερά,

σε κάθε σπίτι ανάβουνε μια φτωχική λαμπάδα

ν’ αντισταθμίσουν μισιακά του ήλιου τη θαμπάδα

που δεν τολμά τη χαραυγή να δείξει φανερά.

Χτύποι καμπάνας αντηχούν στα πέτρινα σοκάκια,

σκυφτές φιγούρες περπατούν μασώντας την οργή

γι αυτό που δεν κατάφεραν να νοιώσουνε στη γη,

κι αδιάκοπα λικνίζονται σα ρείκια στα χαντάκια.

Όλ’ η ζωή μας γέμισε μ’ αλλοπαρμένους χτύπους,

χτύπους ελπίδας, προσμονής και λύτρωσης συνάμα,

χτύπους που μας μαγέψανε προσμένοντας το θάμα

που θα μας πάρει, συντροφιά, να βρούμε τους θεούς.

Κι όμως, καλά γνωρίζουμε, αλλά το λησμονούμε

ότι ο χτύπος της καρδιάς είναι μοναδικός,

είναι αυτός που μέσα μας στέκεται σα φρουρός

στο άγνωστο βαδίζοντας, το γνώριμο να βρούμε!