ΜΟΝΑΞΙΑ

 

Η μοναξιά δεν έχει ταίρι,

σκύβει απάνω στα φτερά

της ύπαρξης που σιγοκλαίει,

που έφτασε να σπαρταρά

γιατί ο μίσχος δεν ανθίζει,

γιατί τ' αγέρι ξεψυχά

προτού δροσίσει γη καμένη,

προτού σκορπίσει τα σπαρτά,

η μοναξιά γυρίζει μόνη

όπως ο άνεμος σκιρτά

γλυκοφιλώντας τ' αφρονέρια

στο πέλαγος που αλυχτά,

δεν σημαδεύει κορφοβούνια,

το άσπρο γέρας τους φιλά,

γλιστρά σαν ίσκιος στις πλαγιές τους

ευωδιά αγριολούλουδων σκορπά,

στον έρημο, σκυφτό διαβάτη

στήνει παγίδες, κάλπικα κόλπα οδυνηρά

σιγοσφυρίζει στο αυτί του

πως κάποιος τον αναζητά,

η μοναξιά δεν έχει ταίρι,

ποτέ δεν είναι σε χορούς,

σε πανηγύρια και τραπέζια

μόνο εκεί που θα'βρει μοναχούς,

σ' άθλια στέκια, σε υπόγεια,

σε μπαρ με σκοτεινούς ρυθμούς,

σε λέσχες αυτών που ξενυχτάνε

στην άδεια κάμαρη μη νοιώσουν

ηλιαχτίδες να πετούν,

δεν έχει στόχο, δεν πιστεύει,

την ειμαρμένη δεν νογά,

δεν σκιάζεται ούτε λατρεύει

θεούς, δαιμόνους αψηφά,

σκορπά αόρατα τα πέπλα

μίας σαγήνης που βογκά,

που βαλσαμώνει τ' αγιοκέρι,

που κάνει ανθρώπους να σφαλούνε

τις πόρτες, να κάθονται σιμά.

Κάνει το βρέφος να στριγγλίζει,

το δόλιο το παιδί ν' αναζητά

τον κόρφο όπου στράγγισε το γάλα

και καρδιά μάνας εκεί κτυπά,

κρύβεται πίσω από το θάμπος του πλούτου

του πρόσκαιρου και της αψηφισιάς,

του κάθε όνειρου φευγάτου,

του κάλλους της αλλοκοτιάς,

κρύβεται πίσω απ' την αυλαία

και περιμένει στη σκηνή

την ώρα που θα βγει ο συνθέτης

το τέλος πια να διαφανεί...

βαριά κι ασήκωτη φοβέρα

ουρλιάζει μέσ' στους ουρανούς

ύμνους φλογέρας στομωμένης,

βιολιού ορφανού του δοξαριού,

ήχους καμπάνας ευνουχισμένης

με αφαίρεση του γλωσσιδιού...

η μοναξιά δεν έχει ταίρι

μα είν' ανίκητος εχθρός,

μπορεί να χάνει κάποιες μάχες

μα θριαμβεύει διαρκώς,

κάθε μας βήμα αγριοκοιτάζει,

άνθρωπε πρόσεξε καλά,

σκέψου, με φρόνηση πορέψου,

ταίρι μη σου'ρθει η μοναξιά...

ΑΠΩΛΕΙΑ

η απώλεια ορίζει τη ζωή,

χάνοντας βρίσκουμε αυτό που μας κρατάει ζωντανούς,

ο αχός του μόχθου παύει,

η ψυχή αρχίζει την αδέσμευτη περιπλάνηση στο άπειρο

προσκρούοντας στα ριγμένα άτακτα εμπόδια

που ενσαρκώνονται σε μια έναστρη βραδιά...

ο ήχος της σιωπής βοά στους πλάνητες

και απερίσκεπτους οδοιπόρους της δικής τους επωδού,

ο νόστος φαντάζει δόκιμος και η πλανεύτρα τροχιά

του εκηβόλου Φοίβου αγναντεύει το άμορφο,

οι βέβηλοι ωχριούν εμπρός στο νάμα της αφθονίας

μιας αλλοπαρμένης σκέψης, μιας ανείπωτης φθοράς,

το έρμα του ουράνιου σκύφους αναπλάθει την πάλη

θεών και δαιμόνων, του πρότερου και του ύστερου,

φθόνος ζαλώνεται στα τρίγλυφα και τις μετόπες

ανάερων λίθων που σχηματοποίησαν το αιώνιο,

το υπέροχο και το μεγαλειώδες,

σιωπώντας για το καθημερινό και εφήμερο,

στο πέλαγος ασημώνουν το σούρουπο οι αχτίδες της θυσίας

του μέγιστου σύμβολου της αιώνιας φλόγας

που κουρσεύει μνήμες, καρδιές και ψίθυρους

λαβωμένων καρδιών,

η απώλεια ορίζει τον όλεθρο που αναμένει τον χρόνο

στο αιώνιο παιχνίδι του ξετυλίγματος ενός μίτου

δίχως αρχή και τέλος,

μα με τερατώδες και επώδυνο τρύγημα χυμού

σταλάγματος στον ουρανίσκο με ευθύνη για την έσχατη,

τη φρενιτώδη δρασκελιά στο άγνωστο,

για τη συναπάντηση με το Μεγάλο Ίσως,

για το αντίκρισμα ενός παρ-άδη-σου

με ή δίχως οβολό για τον βαρκάρη,

η απώλεια στενεύει το σφρίγος, την ανάταση του πνεύματος,

την ευμάρεια του εφικτού,

διώκει ανελέητα το "σήμερα", καλύπτει τη φοβία των ατρόμητων,

η απώλεια σπουδάζει σε νότες μελαγχολίας,

αγναντεύει πέλαγα αταξίδευτα, στίχους άγραφους,

χορεύει με τη μοναξιά τα νυχτερινά μπλουζ

σε βρεγμένους δρόμους, έρημες στοές και υπόγεια στενά,

η απώλεια σφραγίζει την οφειλή, το χρέος,

τις λέξεις που καρπίζουν χωρίς νερό, δίχως ήλιο,

δίχως λόγια αγάπης, σύμπλευσης, κατανόησης,

η απώλεια ορίζει το μέλλον

και μαζί τη μνήμη σου......

[στον φίλο που ταξιδεύει πια στο άγνωστο]

1 σχόλιο

Μου αρέσει!

Σχόλιο

Κοινοποίηση