Ξέφτισαν φλέβες τ’ ουρανού,
φολιδωτές ανταύγειες,
στ’ άναρχο σύμπαν
άριες
ενός μικρού θεού,
μαύρο το πέπλο της αυγής
στο πέλαγο αγκαλιάζει
του Αιγέα το αγιάζι
άσπρα πανιά μετατροπής,
τον γιο που δε θα ξαναδείς,
άσπρο και μαύρο δεν χωρούν
στην πλουμισμένη κόμη
στην αρπαγμένη κόρη
στ’ άδυτο τραγουδούν,
αρχάγγελοι μ’ αστραφτερές
πανώριες πανοπλίες.
αρπάζουνε τις λείες
με πράξεις δολερές,
τ’ ανάκρουσμα του παγετού
άκομψες ελεγείες
και στείρες ψαλμωδίες
στα ύψη του Ιαπετού,
θολώνει η κρίση των θεών
ο Εγκέλαδος βρυχάται,
ο Όσιρις λυπάται
το πάθος των φτωχών,
ψηλά ανεμίζει η Τορά,
τ’ άμφια φτερουγίζουν
τα ερπετά θροΐζουν
ήχους του Γολγοθά,
χιλιάδες αρμενίζουνε
πλασμάτων ξένων τα σκαριά
ο Ουρανός κοιλοπονά
με πέτρες τον γεμίζουνε,
οι λεγεώνες έρχονται,
φοράνε προσωπίδες,
καλύπτονται μ’ ασπίδες
ο Άρης τους γελά,
μαύρος ο κάματος, βαρύς,
αιώνιο μονοπάτι,
το κάλυψαν μ’ απάτη
σταυρώθηκε η γης,
ολούθε φτερουγίσματα,
ορφάνεψαν οι ουρανοί,
λουφάξαν’ όλοι οι θεοί
στους τάφους για κτερίσματα,
μαρμάρινη η κεφαλή
του δύστυχου Περσέα
ποια δύναμη μοιραία
τη Μέδουσα καλεί;
Άσπρος ο λάκκος ζωντανών
θαμμένων μεσ’ το θάμπος
και στον αχό τους, σάμπως
λύτρωση των νεκρών,
κοινός είναι ο τάφος…
Ο Φοίβος αποσύρθηκε
σ’ απόκρυφο αλώνι
π’ ακρίτας δε σιμώνει,
ο Χάρος δεν νικήθηκε
ποτέ απ’ τη ζωή..
Αρχαίοι κι ύστεροι θεοί
κλειστήκαν σε σφαγεία,
τ’ ανθρώπου ‘γίναν λεία
προσμένουν τη θανή,
χωρίς θεό πολέμησαν
στην Τροία οι Μυρμιδόνες,
χωρίς θεούς στηθήκανε
στον κόσμο οι αγχόνες,
χωρίς θεό εγέμισαν
με άταφα κουφάρια
του Ρουρ οι πεδιάδες,
στις στέπες στήσαν’ δάδες
για όσους πολεμούν,
για όσους εκληθήκανε
ν’ ανάψουνε λαμπάδες
και να καούν χιλιάδες
να κλείσει η πληγή,
πουν’ οι θεοί, οι
άσωτοι
ξόανα ξεχασμένα,
σαρκία ξεσκισμένα,
στο Στάλινγκραντ
γλεντούν,
χιλιάδες έσπειρε νεκρούς
τ’ ανθρώπου η αγέλη,
το φίδι ξαναφάνηκε,
το φίδι ξαποσταίνει
στην πλάτη όλων των θεών,
στην πλάτη των αχρείων
που ξανακάνουνε τη γη
αρένα των θηρίων…
(στη μνήμη C.
Malaparte)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου