Ποια ημέρα; ποια Ποίηση;

                                                                           

Η Ποίηση δεν έχει ημερα γιορτής
γιατί η Ποίηση ειναι δημιουργία,
είναι το αέναο λαμπύρισμα στο σκοτάδι της ανθρωπότητας,
οι οδύνες της γέννας, το κλάμα της μάνας,
ο ανθός των μπουμπουκιών που σιγοσκάνε την άνοιξη,
η ανταύγεια του ήλιου στη θάλασσα
κάθε πρωινό και κάθε δείλι,
είναι η πέτρα του κτίστη στο θεμέλιο,
η πρώτη πινελιά στο μουσαμά,
η πρώτη φθινοπωρινή σταγόνα στο διψασμένο έδαφος,
ο πρώτος καρπός της ελιάς που μεστωσε
στο ζωοφόρο δέντρο,
η κραυγή του κατάκοιτου, του ασθενή,
ο πόνος και ο σπαραγμός της απώλειας,
ο περιπλανώμενος διαβάτης στο χέρσο μονοπάτι,
το τραγούδι της παρέας,
ο λυγμός του ποιητή,
ο ανεκπλήρωτος έρωτας,
είναι η σκιά του άγγελου στην κούνια του μωρού,
το θείκό άγγιγμα στη μέγιστη δημιουργία του,
ο ήχος του κελαριστού νερού,
το ξέπλυμα της πέτρας από το θαλασσινό κύμα,
είναι η δίψα της ύπαρξης,
ο καθημερινός αγώνας κι η σταγόνα
που κυλάει στο μέτωπο,
είναι το κάθε πρωινό κι η σκοτεινή αβεβαιότητα,
είναι η λαχτάρα της επιστροφής
στον τόπο που αγάπησες, στον τόπο που γεννήθηκες,
η αύρα του μελτεμιού που σιγοτραγουδά
στα καλοκαιρινά σμηξίματα, στον εφήμερο έρωτα,
είναι το αλλόκοτο φως του άστρου που έχει χαθεί
αλλά φεγγοβολά ακόμη,
είναι η Αγάπη κι ο Πόνος, το Καλό και το Άδικο,
ποίηση είναι η διαρκής πάλη για μια καλύτερη ζωή,
για την ευγνωμοσύνη στα ματια κάθε σύντροφου,
είναι το πάθος των περιπλανώμενων ψυχών,
η ματαιοδοξία μα και το μεγαλείο του ανθρώπινου γένους,
το πρώτο μας φιλί, το πρώτο σκίρτημα της καρδιάς,
το πρώτο μας μεθύσι, το πρώτο μας τσιγάρο,
ποίηση είναι η παλιά μας γειτονιά, τα γεράνια,
τα τριαντάφυλλα και τα γιασεμιά,
είναι η φωνή της Ζωής, ο αντίλαλος αυτού που δεν ζούμε,
είναι η ηρωϊκή μας έξοδος σ' ένα μακελάρη κόσμο,
είναι η κοινοποίηση της Ψυχής μας στο Σύμπαν,
το βιβλίο που ανοίγουμε για να κάνουν
οι άλλοι τη "διάγνωση", είναι τα προσωπικά μας όρια
και το διαρκές ξεπέρασμά τους,
είναι το δώρο του Ποιητή σ' αυτούς που καραδοκούν
για ανθρώπινη λεία,
είναι το όπλο της Ανθρωπότητας απέναντι στο διαρκή θάνατο,
είναι η Ελπίδα της Μελαγχολίας, η άρνηση της Άρνησης,
η Ποίηση είναι το Είναι, το Όν και το Γίγνεσθαι,
γι αυτό και για όσα κράτησα κρυφά
η Ποίηση δεν έχει δική της γιορτή, τη δική της ημέρα,
η Ποίηση Ποιεί διαρκώς το Όμορφο σ' ένα κόσμο όλο ασχήμια.....

Κοινωνική Δικτύωση

                                                                     

Pixels και χρώματα,
μικρά, μικρά στίγματα στον χάρτη της οθόνης,
αναπαράγουν το Τυχαίο επαναλαμβάνοντας το Ίδιο,
διαθέτουν Στρατηγική, Τακτική και Εκπαίδευση,
φορτώνουν με Χρώματα το Ασπρόμαυρο της Καθημερινότητας,
βοούν, ουρλιάζουν,
υφαίνουν τον Ιστό της Εγκατάλειψης, της Μοναξιάς,
είναι μικρά και α-σήμαντα,
υμνούν τις Σειρήνες και ψέλνουν τις ωδές τους,
λατρεύουν τους Λωτοφάγους,
μοναδική τροφή η Λήθη,
μοιράζουν τροφή στο αγελαίο πλήθος
και ορμή στον αναβάτη του Χάους,
συμπιέζονται, συμπυκνώνονται, συνεργάζονται,
κωλυσιεργούν τη μετάβαση στη Ζωή,
διδάσκουν τη λατρεία του απέθαντου,
του ετεροχρονισμένου, βαλσαμωμένου, υστερόβουλου,
αχόρταγου Εγώ,
διχάζουν τον Χρόνο, εξαφανίζουν τις Μέρες,
υμνούν τον αιώνιο Ύπνο του Ενδυμίωνα,
την ασυναίσθητη συνεύρεση με το σώμα της Σελήνης,
παθητική ύπαρξη ξέχειλη από ενέργεια,
παθητικός ο Έρωτας, παθητικό το Μήνυμα,
η Κίρκη τα ποδηγετεί, τα χειραγωγεί και τα μαντρώνει
κι αυτά - με τη σειρά τους - διδάσκουν την Απόλαυση του Κτήνους,
δεν υπάρχει οσμή, δεν υπάρχει γεύση,
ούτε ορίζοντας στους οφθαλμούς μιας ζωώδους ύπαρξης,
μέσα στην αιθαλομίχλη της επιστήμης
στιβάζουν τα άνθη του Άλλου, του Απόκοσμου,
πλέκουν γιρλάντες με χρυσές στάλες,
φορτώνουν την Ύπαρξη με Βεβαιότητα,
απασφαλίζουν τη βόμβα της άηχης Έκρηξης,
της θλιβερής Μονοτονίας, του έλεγχου του Νου,
οργώνουν τ' άψυχα σπαρτά, σάπιοι καρποί,
δοξάζουν τον αιώνιο Εγκλεισμό της Περσεφόνης
που χάθηκε για πάντα στον Άδη,
μοιράζουν άνισα τη Θλίψη, το Φόβο,
ρισκάρουν στην αρένα το σήμα του Καίσαρα,
Εκατόγχειρες, Τιτάνες, Γίγαντες
απειροελάχιστα στίγματα
συγκλονίζουν το σύμπαν,
σφυρηλατούν τους ήλους των νέων σταυρών,
χαράζουν την πορεία στο Γολγοθά,
καρφώνουν την Εικόνα, ξανά και ξανά,
αρπάζουν την Αργώ και τη συντρίβουν στα βράχια,
δεν υπάρχει Τρόπαιο, δεν υπάρχει Δέρας,
το ταξίδι δεν ξεκίνησε ποτέ,
ενθαρρύνουν τα αρπακτικά που λουφάζουν,
τα ταϊζουν με αίμα, χολή και μίσος,
τα ξαμολούν πίσω από τα Άνθη του Κακού,
ουρλιάζουν στην αυτοκρατορική πομπή του Θριάμβου
της συντριβής των βάρβαρων, των αδούλωτων, των εξεγερμένων,
δαμάζουν τα Κύματα, υψώνουν τηνΤρίαινα ενάντια στην Αιγίδα,
αντιστρέφουν τους πόλους,
η Ιστορία ξαναγράφεται με διαρκείς κύκλους και επαναφορές,
το Ίδιο παράγει το Άλλο, το Άλλο παράγει το Ίδιο,
φιμώνουν τη Μνήμη, εχθρεύονται τον Λόγο,
μικρά, μικρά στίγματα στον χάρτη της Μοίρας,
ο θρίαμβος της Χειραγώγησης,
το κουτί της Πανδώρας,
η θυσία της Αλκμήνης,
ο πόθος της Φαίδρας,
η οργή της Μήδειας,
το πάθος των Μαινάδων,
βακχικά όργια από τους Μυρμιδόνες της Μαύρης Οθόνης.
Ο πόλεμος ξεκίνησε,
ατελείωτα στρατεύματα, αχανή πεδία μαχών,
Κυρίαρχοι "ιδού ο στρατός σας",
υπόδουλοι "ιδού οι Κυρίαρχοί σας"!!