Άστρα

Άστρα,
αυτοί που δεν σας βλέπουνε,
όσοι δεν σας μιλάνε,
άστρα,
σας φέραν καταγής
και πια δεν τραγουδάνε,
άστρα
με φρίκη σας κολλήσανε
στους τοίχους και στις πέτρες,
σας κάρφωσαν στο έδαφος,
σας πνίξανε με δέστρες,
άστρα
όσοι σας αγνοούν
κάθονται  και μετρούνε
τις λιγοστές τις μέρες τους,
δεν ζουν, δεν αγαπούνε,
άστρα
δεν λάμπετε ψηλά
γιατί ανθρώπου χέρι,
άστρα
μ' όμίχλη γέμισε,
με γλυστερό μαχαίρι,
τον κόσμο αυτόν που άλλοτε
 σας έστηνε καρτέρι,
άστρα
σας εξαφάνισε
γιατί αλλού σκοπούσε,
άστρα
ποτέ δεν ένοιωσε
ότι πισωπατούσε.
Άστρα,
που τον Φαέθωνα κάνατε στρατηλάτη,
πάνω στον τύπο των καρφιών σάς ρίξανε αλάτι,
με κουρελούδες τύλιξαν το άμοιρο κορμί σας,
άστρα
μην ξανα-ξελογιάσετε τη φύση τη δική μας,
άστρα
τώρα ο ουρανός τα βράδια κλαίει, ματώνει
κι ένας θανατερός βοριάς φτερούγες ξεδιπλώνει.
Τώρα μονάχα λιγοστές
ψυχές σάς καρτερούνε
άστρα
να λάμψετε ξανά
στη γη μας που πατούνε!