ΔΕΣΜΑ

ένα σάκο μάς φόρτωσ' η ζωή
κι αιώνια κουβαλάμε,
αγάπες, πόνους κι όνειρα
μας έβαλε τριγύρω να πουλάμε,

σκαλί-σκαλί να βγαίνουμε
στου ήλιου την απόχη,
στα πλουμιστά μας όνειρα
πάντα μας λέει όχι,

γυρίζουμε αερικά, σε τοίχους μαυρισμένους
κολλάμε, με υδρόκολλα, αφίσες για το αύριο
κι ύστερα λησμονούμε τους στόχους τους χαμένους,
μόνοι τη ζούμε τη ζωή, μόνοι δίχως καρνάγιο,

μόνοι σκαρτάρουμε σκοινιά,
μόνοι φορτώνουμε τ' αμπάρια
μίας ζωής που από παλιά
ψιθύριζε της ήττας τα χαμπάρια,

βαρύς κι άδικος ο αγώνας μας,
τίποτα δεν χρεώνει
τίποτα δεν έταξε ο αιώνας μας,
για μας ποτέ δεν ξημερώνει,

αγρύπνια, λιβάνι και κερί,
γονατισμένοι προσκυνούμε
το μύθο που από παιδί
μας 'μάθαν να υμνούμε,

υπομονή, υπακοή, μια διαρκής νηστεία
στα όνειρα, στη φύση μας, στην κάθε μας θυσία,
μόνοι φορτώνουμε εμείς αμπάρια με τη στάχτη
που σκόρπισ' η απάντηση ενός απόντος Πλάστη,

μόνοι θα την ανέβουμε τη σκάλα της θυσίας,
μόνοι θα ζητιανέψουμε μπροστά εις τον βωμό,
μόνοι θα ζήσουμε εδώ, στον τόπο της ληστείας,
μόνοι θε' να λατρέψουμε της νύχτας τον θυμό,

γιατί όσοι πλανεύτηκαν, όσοι αργοπορούνε,
όσοι ταϊζουν χίμαιρες και καρκινοβατούνε,
αυτοί θα γίνουν φάλαγγες, στίφη, όπλα κι ασπίδες
για να στηρίξουν όρθιες τις φρούδες μας ελπίδες....