ΑΕΡΙΚΟ

κατέβασα διακόπτη
έσβησα το φεγγάρι,
το φως της νύχτας
μοναχικό λυχνάρι,

φωτοβολίδα στον ουρανό
τα χρώματα των ματιών σου
ζήλεψαν τ άστρα μυστικά
τη λάμψη των καημών σου,
ανάσα σου στον άνεμο,
νυχτολούλουδο μοσχοβολά,
παρθένα της ζωής σου
των ματιών σου γυροβολιά,

αστείρευτη πληγή
το χάος της ψυχής σου,
λαμποκοπά πάνω στη γη
ο μίτος της ζωής σου,

μέσα στον κόσμο τριγυρνάς
γλύκισμα για το παιδί,
αγέρας πλουμιστός, βοριάς,
δεν πατάς εδώ, δεν γυρνάς στη γη,

αερικό και ξωτικό συνάμα,
στα δάση νύμφη του Διόνυσου
αρμέγεις το νέκταρ, θείο νάμα,
άρμενα και ιστία το όνειρό σου,
αντίκρυ, του κόσμου όλοι οι θνητοί
ξαναζαλώνουν παιχνίδια ολέθρου,
προτού κυλήσει πρώτο δάκρυ
στερέψαν όνειρα, νότισε πάχνη,

αυγή χαράζει δίχως φως
δεν βλέπω πια, είμαι τυφλός
σαγήνη φως και ξαστεριά
ειν' η δική σου ομορφιά...

που να γυρίζεις,
νότα χαμένη,
ποιος άνεμος
σε παραδέρνει,
γιατί ο ήχος είναι βουβός
γιατί ο πλάστης ήταν θεός;;