Μέσα στα
βάθη τ’ ουρανού
πεντάγραμμο
θυμίζουν
καλώδια και
σύρματα
π’ ατάραχα
βουίζουν,
οι νότες
στήνουνε χορό,
σπουργίτια τις
ξεσέρνουν
και τα πετροχελίδονα
μ’ ανθούς ροδιάς τις ραίνουν,
πόσες φορές
κοιτάξαμε
μέσα απ’ την
καμινάδα,
να δούμε
άστρα τ’ ουρανού
κι όχι βαριά
μουντάδα,
ξαπλώσαμε
στο δέντρο μας
π’ από
παιδιά στολίζαμε,
και με
ματιές αστραφτερές
ευχές του
ψιθυρίζαμε
ο νέος χρόνος
που θαρθεί
να φέρει να μας
δώσει
ό,τι ελπίζαμε
πολύ
για της ζωής
τη νιότη,
όμως,
ο χρόνος που
επέρναγε
μας γέμιζε
με πίκρες
(λες και τα
χρόνια τα παλιά
μας δίναν
μόνο γλύκες)
έτσι κι
ο χρόνος που
μας πέρασε
ήρθε σαν δον-Κιχώτης,
καβάλα πάνω
σ' άλογο,
μας φάνταζε
ιππότης,
είχε στο χέρι του σπαθί,
φόραγε
πανοπλία,
ασπίδα
κράταγε κυρτή,
στ' άλογο
έπινε κρασί,
γέλαγε με
μανία,
μας ήρθε στροβιλίζοντας
νιφάδες κι
άσπρη σκόνη,
μας έταξε,
μας πλάνεψε,
έκρυψε την
αγχόνη,
πάνω στην έρημη τη γη
άπλωσε τη
σκακιέρα,
μας κάλεσε
να παίξουμε,
τάχατες θα
κερδίσουμε
(λόγια 'ταν
του αγέρα),
τα πλουμιστά
του σχέδια
τα άπλωσε
μπροστά μας,
μας μέθυσε,
μας κοίμισε
με λόγια μας
νανούρισε,
χάσαμε τη
χαρά μας,
κι εκεί
κοντά στ’ αναπαμού,
στου θεριστή
το τέλος
μ’
αστροπελέκι και βροντή
φανέρωσε το
μένος
αυτό που
κρύβουν οι θεοί
σαν βλέπουν τους
ανθρώπους
να στάζουν
μέλι στην καρδιά,
χαρά σε
ξένους τόπους,
σάρωσες
πλάνε γητευτή
μέσα σε μία
μέρα,
το γέλιο απ’
το στόμα μας
ανάσα απ’τον
αγέρα,
έτσι μας έκλεψες
κρυφά
μέρες απ’ τη
ζωή μας,
μεσ’ το
λαγούμι σφάλισες
κομμάτι απ’
την ψυχή μας,
κι όμως,
ένα μονάχα
κέρδισες,
μέσα σε τόσο
πόνο,
τίποτα πια
μην καρτερώ
απ’ τον
καινούργιο χρόνο….
χρόνε να
ξέρεις νίκησα,
δεν σου
κρατώ κακία,
αυτ’ είν’ η μοίρα των θνητών
συνήθης
τιμωρία,
Χρόνε δε φοβηθήκαμε
με άρματα
σαν ήρθες,
χρόνε δεν
σου κρυφτήκαμε
κι ας έστησες
παγίδες,
χρόνε,
αυτούς που μας
εστέρησες
ξέρουμε δεν
θαρθούνε,
πιο εύκολο
και σύντομο
μαζί τους να
βρεθούμε,
κι εκεί στ’
απείρου τον χορό,
στου
σύμπαντος τα βάθη
μόνο εσύ θε
να χαθείς
γιατί δεν
ξέρεις, δεν θωρείς,
τι είναι η
απώλεια,
τι είναι η
αγάπη….
