άγγελος

(για τον Βαγγέλη)

ανάκατα τα δάκρυα σχημάτισαν κορδέλλες,
άλυκα μάτια, λαμπερά, λιγόκορμες κοπέλλες,
άσπρα φτερά που μάδησαν στο φως του αποσπερίτη,
σήμερα ειν' η μέρα π' έφυγες παιδί μου απ' το σπίτι

λιγοψυχώ και σέρνομαι σ' ανήλιαγα σοκάκια,
σε λασπουριές, ξερολιθιές, σε φτέρες και δρομάκια,
ανακουμπώ, στοχάζομαι και αλυχτώ σαν σκύλος
τον θρήνο που τα δάκρυα ξαρμύρισαν στο χείλος

εκείνο που σε φίλαγε, εκείνο που κοιτούσε
τα γαλανά τα μάτια σου στη ρόγα που τρυγούσε,
ανάσαινε και θάμπωνε της μοίρας τον καθρέπτη
να μη ζηλέψει κι άξαφνα προβάλλει σαν τον κλέφτη

να κλέψει απ' την αγκάλη μου την άσπιλη ζωή σου,
να φτερουγίσει μακριά, να κρύψει την ψυχή σου,
ν' ανασκαλέψει χώματα, να βγάλει από τους τάφους,
σάπια κουφάρια, όρθια, με ανοιχτούς κροτάφους

στρατιές απρόσωπων νεκρών, αδίστακτων μαινάδων
που έχουν μόνο για χαρά το θρήνο των μανάδων,
αυτών που χάνουν στη ζωή ρουμπίνια και ζαφείρια,
μαλαματένια κι ασημιά, της γέννας τους στολίδια.

σήμερα χάθηκ' η αυγή, γονάτισε ο ήλιος,
σήμερα ο ίδιος ο θεός προσκύνησε σα φίλος,
γιατί στον κόσμο ετούτο να, ο πόνος ο δικός σου
τη σταύρωση αντάμωσε κι απλώθηκε ομπρός σου

σήμερα χάθηκ' η λαλιά, τα πάντα βουβαθήκαν
γιατί δυο μάτια σαν κι αυτά παντοτεινά χαθήκαν...